maandag 9 mei 2016

"En, content zeker dat het achter de rug is?"

Dat is zowat de meest gehoorde vraag van de laatste weken.

Het antwoord: "Ja, uiteraard!"

Maar er moet ook nog veel gebeuren, dus echt achter de rug is het nog niet.
Dat ik geen "verbouwalleenstaande" meer ben, is wel een hele verademing. En niet alleen voor mij. Het hele gezin, groot en klein, geniet van de luxe dat papa terug meer thuis is.

De kinderen hebben hun weg in het huis én de tuin gevonden. Hoewel de tuin nog een rommelboeltje is (en het huis eigenlijk ook omdat de ingemaakte kasten er nog niet zijn), genieten ze volop van het buitenspelen en het ontdekken. De lange smalle tuin geeft hen de mogelijkheid om de verschillende plekjes (boomgaardje, bessenwei, speelwei, enz.) met veel fantasie te exploreren. Zalig om die 3 bezig te zien. En bij regenweer gebruiken ze ook het hele huis om te spelen. Wonder boven wonder heb ik ze alledrie kunnen bijbrengen dat ze na het spelen op hun kamer alles terug moeten opruimen voor ze naar beneden komen. Vooral Kamiel geniet van het alleen op zijn kamertje spelen. Zo heeft hij zijn hele automat alleen uitgerold en geïnstalleerd. Met pretlichtjes in zijn ogen kwam hij vragen of hij die mocht laten liggen na het spelen (slim, want oprollen lukt hem nog niet zo goed).

Ook Jeroen en ik voelen ons helemaal thuis in ons eigen stekje. Hoewel er soms wel wat irritatie komt boven drijven als we weer eens onze teen stoten aan die verdomde doos die nog geen plekje heeft. Of 1 van de kinderen met zandschoenen binnen stormt. Enz.

Het enigste dat ik echt nog mis, is een terras. Nu liggen er osb platen. Een tafel en stoelen stabiel daarop kunnen wegzetten is een illusie. En ik mis het om niet buiten te kunnen eten, was opvouwen, strijken, gewoon even koffie drinken, met de kinderen buiten een 4 uurtje eten, enz.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten