donderdag 11 december 2014

Over lamelleren, vingerlassen en zo

Voor diegenen die dachten dat we het opgegeven hebben: nee, bijlange niet.
Maar net zoals jullie hebben moeten wachten op een nieuw berichtje, hebben wij moeten wachten op de ramen. 

Maar, nu staan ze er allemaal. De afwerking is nog niet helemaal gebeurd, maar met een beetje fantasie zie je wel hoe het gaat worden.

Om in het bio-ecologisch verhaal te blijven, heeft het huis terug overal houten ramen. Uiteraard is de herkomst ook belangrijk. Daarom kozen we voor kastanje uit Frankrijk. Buiten het kortere transport, is de kap van tamme kastanjes in Frankrijk net iets beter gecontroleerd dan die van tropisch hardhout.

De manier van bosbouw en bosbeheer is ook lichtjes verschillend. Kastanjehout wordt al eeuwen in Frankrijk verbouwd. Maar in plaats van steeds met groot geschut een perceel bos volledig te kappen, waardoor de bodemopbouw ook grondig verstoord raakt, kapt men enkel de "uitschieters". Het is een beetje te vergelijken met knotwilgen. Om de paar jaar worden daar ook alle takken van afgezaagd en op de knot groeien dan het jaar erop nieuwe takken. Bij de kastanje's "knotten" ze niet op hoogte, maar eigenlijk net boven de wortels. Die blijven dus al eeuwen zitten. Meer info over het kastanjehout kan je vinden op de website van Castanea

Denk nu eens aan een houten raam. Wat zie je dan? Houten balken die in hun gehele aan mekaar gemaakt zijn. Hout leeft, zet uit en krimpt. Maar dat geeft dat een houten raam of deur wel eens kan gaan klemmen of net heel veel kieren krijgt. Om een houten balk te maken heb je al een serieuze boom nodig. En die hadden we dus niet.
Maar we hebben wel die die dikke profielen nodig... Hoe krijg je van dunne stukjes, 1 dik stuk? Juist, door ze aan mekaar te lijmen (lamelleren). Door dat slim te doen, hef je het natuurlijke uitzetten en krimpen al een heel stuk op. 
En hoe krijg je van korte balkjes 1 lang stevig balkje? 
Lijmen! Bijna juist. Lijm geeft 1 lange balk, maar is ook een zwak punt. 
Dus... 
Beide balkjes tandjes geven en in mekaar lijmen? ... Je bedoelt vingerlassen? Helemaal correct.

Een lang verhaal om eigenlijk te zeggen dat de ramen dus van kastanjehout zijn die op een duurzame manier gewonnen én verwerkt worden.

Voor de techneuten: het glas is 1.1 glas en de raamkaders en deuren hebben allen dubbele rubberdichtingen. De koudebrug ter hoogte van de dorpel is weggewerkt met behulp van Roto Eifel passief dorpels.

En wie nu benieuwd is naar de ramen:

uitzicht langs de voorkant

uitzicht langs de achterkant

een vingerlas in detail
detail van de dakoversteek. In deze foto zie je 3 soorten hout. Thermowoord, douglas en kastanje. Zie je de verschillen ?



maandag 3 november 2014

Prikbordvloer

Ondertussen lijkt onze vloer een heel groot prikbord. De schelpen zitten allemaal verstopt onder twee lagen kurkplaten. Een laag in de lengte en een in de breedte om koudebruggen zo veel mogelijk te weren.

Die kurk heeft een aantal functies. Zo moet die er mee voor zorgen dat we warme voeten hebben. Daarnaast is kurk ook vochtwerend (test maar eens door de pottenonderzetters onder de kraan te houden). En... Muizen en ander friemelend gedierte lusten het niet.
Kort gezegd: de kurk vervangt samen met de schelpjes de betonplaat.

Waarom dan weer speciaal doen?
Wel,
Beton, dat maak je een keer en vraagt veel grondstoffen en energie. Dat zit dan in de beton en klaar.
Kurk kan je om de 9 jaar van de kurkeiken oogsten zonder dat de boom daar iets van merkt (zoals rubber tappen, daar gaat een boom ook niet dood van).
Na de oogst wordt de kurk nog gekuist; alle houtpartikels moeten er af. Maar dat afval komt later nog goed van pas als brandstof voor de autoclaves (een soort ovens).
De kurkdeeltjes gaan de oven in en worden verhit door stoom tot 360°C. En nu komt het leuke: ze maken er popcorn van. Door de hitte ontploffen de deeltjes. De natuurlijke harsen die door de hitte vloeibaar worden zorgen er voor dat de deeltjes aan mekaar gaan kleven. Het resultaat is een grote blok donkerbruine kurkpopcorn.
Dat zagen ze in hanteerbare platen en komt dus zo in ons huisje te liggen.
Wie een iets grondigere uitleg wil, vindt dat op Kurk.be.



donderdag 23 oktober 2014

Schelpje komt zo, schelpje komt zo...


D-day vandaag. Om 7u30 arriveerde de grote tankwagen met zo'n 56 m3 schelpjes, gevist uit de Noordzee.
De reactie "hé, wattè???" is standaard. Dus een woordje uitleg is hier wel op zijn plaats.

Eerst een aantal feiten:
1)
een oud huis
met de vloer in de volle grond
=> da's koud

2)
koude vloer en warme lucht => condensatie
(ah ja, want oud mag ons huisje dan wel zijn, de atag cv-ketel was dat niet en die oude DEF radiatoren deden heel goed dienst. Dat geeft dan de volgende situatie: warme lucht meets koude vloer. Need I say more?)

3)
vernieuwbouwen, da's de moment om vloeren uit te breken en te isoleren

4) 
we willen het gezond houden, geen chemische materialen (of toch zo weinig mogelijk).

Dus, om het gelijkvloer te isoleren en voor een stabiele ondergrond te zorgen heb je iets meer nodig dan zand. 

Beton met PUR, dat is door reden 4) een no-go voor ons.
En bekijk zelf maar even waarom:
spuiten van PUR isolatie
Beton vraagt ook enorm veel energie en materiaal om te maken. Bovendien is beton niet recycleerbaar. 

Daarom heeft de vloeropbouw in ons huisje een iets creatievere constructie.

Zoals eerder al gezegd werd de ganse oppervlakte beneden uitgeschupt tot een diepte van 45cm onder de nulpas (da's het niveau van de afgewerkte vloer). 
Daarop komt dan een laag schelpjes van 25 à 30 cm. Maar waarom nu schelpjes, want dat willen jullie allemaal heel graag weten.

Er zijn een aantal redenen. Ik som ze gewoon allemaal even op:
* 100% natuurlijk
* duurzaam (onuitputtelijk)
* heel makkelijk te winnen (je gooit gewoon een visnet uit, in principe toch, het zit wel wat moeilijker in mekaar want je mag niet zomaar overal schelpjes vissen)
* isolerende werking
* vochtregulerend
* stabiliserend

Klinkt allemaal wel logisch. Alleen, bij dat vochtregulerend zijn er wat wenkbrauwen omhoog gegaan. Niet?
Wel, het zit zo...
zand heeft een capillaire werking. Een watte? Een capillaire werking, dat gaat als volgt. Zand zijn kleine korreltjes en daar vormen zich kleine gangetjes in. Die hebben een zuigende kracht en trekken dus water omhoog. Hoe kleiner het gangetje, hoe groter dat zuigeffect. (voor zij die het echt van naaldje tot draadje willen weten: zie Wikipedia). Schelpen hebben die werking niet.
Een foto maakt het duidelijker:
Links zand met water dat langs de schelpen ingegoten werd. Rechts de schelpen. Het blauwe lijntje geeft het waterniveau aan. Onderaan is er een verbinding, het water kan dus naar de twee kanten. Zie je hoe het zand het water omhoog zuigt? Ideaal voor planten, maar niet voor een huis.

Redelijk spectaculair, toch?

Het isolerend effect is vooral door de lucht die tussen de schelpen zit en die stil staat. Maar om echt goed te isoleren heb je meer nodig. Daarover volgende week meer.

Maar eigenlijk willen jullie het liefst foto's. En als het even kan, een filmpje.







En de filmpjes (er zit een gekke ruis op, maar dat komt door de schelpen die door de buis vliegen)

https://www.dropbox.com/s/t5noal7sxlr84a4/2014-10-23%2006.00.39.mp4?dl=0

En 

donderdag 9 oktober 2014

Eventjes geduld nog


... want de schelpjes komen zo.
Ze worden op dit moment uit de Noordzee gevist.

to be continued... 
(wie is er al nieuwsgierig?)

... want het schrijnwerk wordt gemaakt.

Soit, het ligt zo'n beetje "stil" buiten wat prutsen hier en daar.

zondag 28 september 2014

Schuppen

Een hele rustige week... Op de werf dan toch. Buiten nog een paar kleine dingen is er tijdens de week niet veel gebeurd.
Gisteren was het wel alle hens aan dek want de vloeren in het woongedeelte moesten uitgeschupt worden. Om goed te kunnen isoleren bestaat de vloeropbouw uit een laag schelpen van 25 cm met daarop een kurklaag van 10 cm. Op die kurklaag wordt dan vloerverwarming gelegd. Om dan de vloer (parket of tegels) af te werken.

Dat uitschuppen was nog een beetje spannend. De fundering van het woongedeelte was niet zo diep als eerst gedacht. En in het voorste gedeelte zaten er nog die welfsels. Uiteindelijk, na wat gepruts met een slijpschijf, heeft Jeroen die met brute kracht aan flarden geklopt. (Jaja, ooit krijg ik mijn v-kas en sixpack ipv een kiekeborstje :-D). En ook nu was er nog een verrassing: in tegenstelling tot de balken van de verdiepingen, waren de welfsels wel stevig én ondersteund. De oude krant kon helaas niet worden gered. Jammer, want het was wel fijn geweest om eens te weten wanneer ze nu precies ons huis gezet hebben.
Na het brute geweld, werden gaten in de muren terug netjes dicht gemetseld.
Resultaat van een dag hard labeur: een ventje dat 's avonds ter plekke in slaap viel en nog de hele zondag wat aan lummelde. Maar dat mag ook. Dat heb ik na mijn "inspectieronde" gisteren persoonlijk besloten. We stonden overal 45 cm lager, zoals afgesproken met de architect en de aannemer. En de container was gevuld.

We hebben nu al zo veel gevonden, helaas kunnen we niet alles heelhuids er uit krijgen. Misschien is het nu onze beurt om dingen te gaan verstoppen. Maar dat houden we nog even in beraad...

Het wordt nog eens dringend tijd om de foto's bij te werken. Maar dat is voor volgende week.

zondag 21 september 2014

Water en wonen

Vorige week heb ik al verteld dat de regenwaterput geplaatst werd. Nu is het verplicht in Kalmthout om bij een nieuwbouw of grondige verbouwing om het hemelwater op eigen terrein te verwerken, wat dus, in ons geval, inhoudt dat al het regenwater van de daken opgevangen wordt in een grote put en van daaruit eventueel kan overlopen naar een grote zak met keien en zo in de bodem kan wegtrekken.
Fijn, zo'n put. Je ziet daar niet echt iets van, behalve het deksel. Maar ja, je hebt die dan, het water dat daar in belandt is zacht, bevat dus nauwelijks kalk en is door de filters die er op zitten ook proper.

Als je op een jaar bekijkt hoeveel water je verbruikt en waar dat water naar toe gaat, dan zie je al snel dat een heel groot gedeelte naar puur huishoudelijk gebruik gaat: wassen en poetsen. Het drinkwater hier in Kalmthout is hard waardoor je meer product per keer nodig hebt. Om iets schoon te krijgen en zuinig met je product te kunnen zijn, gebruik je veel beter zacht water.
En laten we daar nu net een grote put van 7.500l voor hebben!
Wassen en plassen zal dus in de toekomst met regenwater gebeuren, ook de toiletten zullen hun reservoir met regenwater vullen.

Wassen en plassen doen we al jaren zo ecologisch mogelijk. Ook weer vanuit de overtuiging dat we geen extra chemische producten in huis willen hebben. Een van de standaardproducten in huis is  de allesreiniger van Ecover. Ecover is  een Belgische producent van onderhoudsproducten op een plantaardelijke basis.
Leuk weetje: de fabriek in Malle was de allereerste ecologische fabriek ter wereld en werd door dezelfde architect ontworpen. 
Op een paar uitzonderingen na, vind je bij ons geen "gewone", op aardolie gebaseerde, kuis- of onderhoudsproducten. Ook een allegaartje aan specifieke producten voor allerlei verschillende oppervlakten, vermijd ik. En die zeldzame keer dat ik me laat verleiden en toch eens iets probeer, beklaag ik het met keer op keer.
Buiten het feit dat al die verschillende producten eigenlijk kei veel geld kosten en je voor alles wel iets anders nodig hebt (waardoor het nog duurder wordt), vind ik geen van allen aangenaam om mee te werken. Ofwel moet je handschoenen aantrekken wegens te bijtend, ofwel krijgt heel je huis een chemisch parfum, enz. Over de uiteindelijke doeltreffendheid valt ook nog veel te discussiëren.

Na scha en schande heb ik al dikwijls ondervonden dat de ouderwetse producten eigenlijk nog het allerbeste zijn. En weet je wat? Die zijn nog het meest ecologisch én meestal het goedkoopste.
Zo gebruik ik om te dweilen het liefst bruine zeep, doet azijn wonderen in de badkamer en de sodakristallen maken op hun tijd de (af)wasmachine proper.
Alleen voor het wassen gebruiken we een "gewoon" merk. Vooral omdat Matthijs zoveel allergieën heeft en we van dat ene merk weten dat het geen problemen heeft. Maar voor hardnekkige vlekken (denk aan vieze bodies door lekkende pampers, ed) gebruik ik een kei ouderwets middel: ossengalzeep. Ik heb ondertussen een aantal merken uitgetest. Maar favoriet blijft toch die van ImseVimse. Die ruikt het minst lekker (lees: is de enigste die echt naar gal ruikt), maar daar heb ik echt al veel bruine bodies terug wit mee gekregen, zelfs oudere vlekken. Voor mij dus geen roze bussen oid.

Internet staat vol met allerlei tips en trucs om je huishouden op een ecologische manier te doen. Van zelf zeep en poetsmiddelen maken tot de beste merken en producten.
Veel stof voor inspiratie. En het leuke is: je kan het zo duur of zo goedkoop maken als je zelf wilt.


dinsdag 16 september 2014

Putten

Wie trouw leest, weet ondertussen vast en zeker dat er op zondagavond (alhoewel sommigen eerder zondagnacht zeggen) er weer nieuw voer gepost wordt.
En het is ondertussen dinsdag! Foei!
Maar ik heb wel twee bijzonder goede excuses klaar:
1) zondag zendt Één sinds vorige week "De Ridder" uit. Dat betekent dat Jeroen moet werken en dus zijn laptop inpalmt.
2) gisteren zat ook mijn "vakantie" er op. En eerlijk: ik was "teut".

Vandaag zat er al een hele dag een zageventje op mijn schouder te stuiteren dat het toch echt niet meer kon. Bij deze, een verslagje van vorige week.

Maandag en dinsdag werd de laatste hand gelegd aan de dakconstructie zodat woensdag en donderdag de epdm man zijn ding kon komen doen.
Woensdag was het een drukke en hectische dag op de bouwwerf. Buiten de epdm die op het dak gelijmd werd, kwam een neefje (als je in jaren rekent toch) met een collega de septische en de regenwaterput ingraven. En dat was toch even spannend... Als ze zo vertellen dat er bij een paar huizen verder een moerasplaat zit, die kei hard water spuit als je die raakt, dan slik je even en probeer je die tekenfilmscènes even te verdringen. (Maarten kan je daar meer over vertellen).
Gelukkig voor ons bleek dat moeras niet vlak onder ons stuk te zitten. Het stonk wel enorm naar beerput en je zag op een bepaalde diepte het water (al zag het er eerder als hiervoor vermelde stinkende smurrie uit) insijpelen, maar niemand is echt nat geworden.

Zaterdag is klusdag. Ook afgelopen weekend...
En voor het eerst waren Jeroen en papa eens iets aan het opbouwen ipv afbreken.
En... Het sloeg al tegen!
De houten roostering van de zolder en de eerste verdieping laten we zitten. Alleen zijn de balken van destijds net iets te smal waardoor ze na al die jaren serieus zijn gaan doorhangen en het ook serieus wiebelt als je boven rondloopt. Om de balken te verstervingen en de toekomstige vloer recht te krijgen, hebben ze nieuwe balken tegen de bestaande gevezen.
Als kind zei er iemand ooit eens tegen mij "met passen en meten wordt veel tijd verscheten. Maar wie het niet doet, die werkt niet goed". En dat heeft hij, samen met Jeroen mogen ondervinden. 's Avonds hoorde ik verschillende zuchten en "pfff... 't lijkt alsof we niks gedaan hebben vandaag".

En zo komen we stilaan naar een volgende fase: die van het afwerken. Alle echte constructiewerken zijn nu bijna gedaan. Het schrijnwerk kan gemaakt worden. Het volgende spectaculaire wordt de plaatsing van de schelpen. Maar daarvoor mag Jeroen nog eerst een weekend de vloer van het woongedeelte uitschuppen.


zondag 7 september 2014

Heerlijk geurende werf

Deze week werd de ganse dakconstructie voor het platte dak achteraan ineen genageld en geschroefd. Heel de constructie bestaat uit hout, er kwam geen enkel betonnen welfsel aan te pas. De dakoversteken werden ook al bekleed met ThermoWood, wat meteen een heel mooi idee gaf van hoe het er uit gaat zien. Ook een eerste opbouw van een van de drie veluxen staat klaar om gemonteerd te worden.

Ook deze week viel er mij iets op: de geur.
Als je aan een bouwwerf denkt, dan denk je ook aan die typische geur van natte steen, natte aarde, nat cement, ... Voor mij persoonlijk: geen prettige geur. En ook niet prettig om daar binnen te staan, veel te klammig (is dat een woord?).
Maar dat heb ik deze twee maanden eigenlijk nog niet geroken of gevoeld. Deze week was zelfs "lekker": vers gezaagd hout. Dat geniet toch met stip de voorkeur.

Jeroen had afgesproken met de aannemer dat hij (met zijn "knechtjes" :-p) de vloer van het woonhuis zou uitbreken en al zou uitgraven. Dan kunnen ze volgende week de riolering al beginnen leggen.
Maar, het was gewoon te lang geleden dat we nog verrassingen hadden gevonden. Dit weekend bracht ons er twee van formaat! Letterlijk!
De waterput die een stukje in de living zat bleek bijna over de ganse breedte te lopen (van aan de kelderdeur tot de muur van de keuken) en onder de voorplaats (salon bij ons) zit volledig een kruipruimte, met welfsels die dan precies nog dragend zijn ook!
En telkens ik zei "ghoh, dat klinkt toch zo hol daar als de kinderen springen of zo. Zou daar nog iets onder zijn?", werd dat afgewimpeld. Dan kwam het wel van de kelder of zo. Op de originele plannen staat inderdaad geen van beiden op. Maar ja, volgens die plannen zou het een dubbelwoonst moeten zijn. En den dubbel is nooit volledig gezet, enkel het bijgebouw daarvan werd gezet. En ons woonhuis staat niet op de scheiding zoals dat volgens plan wel zou moeten zijn, het bijgebouw  (keuken) en het stalletje daarachter (badkamer en berging) dan weer wel. Om maar te zeggen: wie durft er dan afgaan op die plannen?
Soit, het geeft weer stof om over te denken, net nu de werf zo langzaamaan stofvrij begon te worden.

maandag 1 september 2014

6 weken later...

1 september
Een nieuw begin. Vol verwachting en hoop uitkijken naar het komende jaar. Blij weerzien. Enz.
De vakantie wordt nog even besproken, maar al snel verdwijnt die naar de achtergrond als een vage herinnering.

En toch, na 6 weken is het tijd om even terug te kijken.
Het zijn er voor mij eigenlijk een stuk of 10, het inpakken en de voorbereidingen om te verhuizen meegeteld.
En wat is er veel gebeurd! Alles is nog lang niet uitgepakt. Maar dat hoeft ook niet, die boeken kunnen we hier toch niet kwijt.
Een thuis is het (nog) steeds niet. Voor mij althans, de kinderen vinden het hier prima.

En ons huisje? Daar schiet niet veel meer van over. Nu ja, de buitenmuren van het woonhuis staan er nog. En er is al héél véél gebeurd. Maar het is toch iedere keer raar en even slikken als ik er langs kom. Meerdere keren flitste de gedachte "ooohhhh.... wat hebben we toch gedaan?" al door mijn hoofd. Zeker toen het dak er af was, met een stelling er rond, of de doorgang tussen het nieuwe en het oude gedeelte gemaakt was. Stenen en huizen kunnen niet spreken... maar soms bekruipt me toch het idee dat het huis treurt.
Door het nieuwe dak lijkt het huis eronder nog ouder. Ook al hebben we dan voor dezelfde kleur pannen gekozen. Eens de nieuwe ramen er in staan, zal dat wel veranderen. En als we ooit de gevel laten reinigen, kan het huis weer in zijn volle glorie schitteren. Dus we leven wel met hoop.

Een kleine twee maanden verbouwen, wat doet dat met een mens?
Tot hiertoe kan ik zeggen dat er hier niet al te veel stresskippen te vinden zijn. Gelukkig ;-) De kinderen vinden het spannend. Elke dag rijden we er eventjes langs om de post op te halen. En dat  appreciëren ze alle drie. Ook Jeroen kan het niet laten om na het werk daar eerst te stoppen. Het is fijn om de veranderingen dag na dag mee te maken.
Al bij al zijn we het nog lang niet beu, dat verbouwen. De zaterdagen zijn pittig, want dan sta ik er alleen voor met de 3 kinderen (en dat is zwemdag voor Anne-Marie). De zondagen zijn tot nu toe altijd al familiedag geweest.




 

woensdag 27 augustus 2014

Nieuw dak en laatste (bak)steenlegging

Een beetje met vertraging door de onverwachte ziekenhuisopname van de jongste. Die is sinds gisteren terug thuis en loopt hier weer vrolijk gekke-bekken-trekkend rond.

Twee weekends geleden hebben we het dak gedemonteerd. Enkel de gordingen aan de voorkant bleven zitten, voor de stevigheid van de gevels te bewaren enerzijds en anderzijds vanuit het (ecologisch) principe "wat nog goed is, gooien we niet weg".

's Maandags staan de mannen weer vroeg klaar om het dak met de uitbouw helemaal terug op te bouwen. En daar rekenen ze twee weken voor. Hoewel we langs de voorkant zo weinig mogelijk willen veranderen aan de gevel, komt er toch een ganse bewoonbare verdieping bij. Langs de achterzijde wordt het dak eigenlijk een plat dak. Hierdoor krijgen we er twee volwaardige slaapkamers bij.
Na een paar dagen timmeren, zagen en nieten, zien we de structuur verschijnen.

Wie de foto's bekijkt valt misschien iets op: "gewoon" hout (voor de geïnteresseerden: het is onbehandeld douglas met FSC label), onbehandeld ipv het groene, chemisch behandeld hout dat je meestal bij daken ziet. (Ok, die kleine panlatten en tengellatten niet mee gerekend, maar dat is dan ook het enigste.)
Ook hier weer: we kiezen er bewust voor om duurzame en ecologische materialen te gebruiken om uiteindelijk in een huis te wonen met zo weinig mogelijk chemische en mogelijks toxische stoffen.
Duurzaam en bio-ecologisch: wat bedoelen we daar nu mee?
Duurzaam: daarmee bedoelen we niet dat het eeuwen moet kunnen meegaan, in tegenstelling tot hetgeen meestal er mee bedoeld wordt. We zijn ons er van bewust dat ons huis ooit, als wij er niet meer zijn, verkocht zal worden en dat die nieuwe eigenaars het geheel of gedeeltelijk afbreken. Maw ooit wordt ons huis "stort". En van dat stort willen we dat er zoveel herbruikt wordt of vergaat zonder restafval volgens het cradle-to-cradle principe (ipv cradle-to-grave).
Een voorbeeldje: de dakgoten zijn van zink ipv plastiek. Zink kan je perfect hergebruiken. Plastieke dakgoten worden verbrand of in het beste geval herwerkt tot verkeerspaaltjes die uiteindelijk alsnog de verbrandingsoven in gaan (wat dus downcyclen is).
Bio-ecologisch: hier zitten twee componenten in. Enerzijds willen we zoveel mogelijk natuurlijke materialen gebruiken die (op relatief korte termijn) nagroeibaar zijn. Anderzijds ook een zo gezond mogelijk binnenklimaat creëren door zoveel mogelijk chemische stoffen te weren.
Wie meer wil lezen over de filosofie erachter: archi4.be.

Dus, dakopbouw.
De gevelbekleding van de uitbouw is ook meteen al geplaatst. Hier kozen we voor ThermoWood, een thermisch behandeld hout waardoor het duurzaam en stabiel wordt (klik voor meer uitleg). Jeroen heeft hiermee 5 jaar geleden een zandbak gemaakt die hij nu heeft mogen uitgraven. Zelfs het gedeelte dat onder de grond zat ziet er nog ongeveer uit als nieuw. Een bijkomende reden is dat ThermoWood Europees hout is dat op een duurzame manier gewonnen wordt. Gezien het uit Europa komt, legt het ook geen duizenden kilometers per boot af en is het zeker niet illegaal gekapt. Door die thermische behandelingen krijgt het hout dezelfde eigenschappen als tropisch hardhout zonder dat de regenwouden er aan gaan.
Op het nieuwe platte dak komt er EPDM. Eerlijk, ik heb ook moeten opzoeken wat het precies is. Maar kort gezegd: het is een synthetisch rubber dat volledig recycleerbaar is.
Onze dakopbouw (van de platte daken) is van het compactdak-type in tegenstelling tot de meer gekende kouddak- en warmdakopbouwen. Maar daarover komt er meer op het moment dat de isolatie geplaatst wordt.

En dan komen we aan het onderdak: celit 4d. Dat zijn platen van 22mm dik (in traditionele bouwconstructies gebruikt men meestal een doek of dunne plastieke plaatjes) met tand en groef waardoor ze perfect aansluiten en dus een winddichte maar toch dampopen constructie vormen. De platen worden gemaakt van hout afkomstig van het dunnen van bossen en stamresten van zagerijen. Door de speciale manier van persen komt er geen extra lijm bij kijken.
Op de houtskeletbouw zijn langs de buitenzijde eenzelfde soort platen gemonteerd. Bij goede houtskeletbouw streef je immers naar een luchtdichte maar dampopen wandopbouw.

Verder staan nu alle nieuwe gemetste binnenmuren op zijn plaats. Het echte metselwerk zit er op. Net als dit technische stukje.


zondag 17 augustus 2014

De nieuwe buitenmuren staan

Maandag 11 augustus

Vandaag wordt de scheidingsmuur verder gemetst. De funderingsmuren zijn nu helemaal klaar. Twee deuropeningen in het oude deel worden dicht gemetst.
De rest van de buitenmuren is allemaal glas en dus schrijnwerk. Dat zal dus nog even duren vooraleer het nieuwe stuk helemaal dicht is.


Woensdag 13 augustus

De buitenmuren komen in alle vroegte (7u, hopelijk waren de buren al uitgeslapen) aan. De bedoeling is dat die tegen het einde van de dag staan (wat ook lukt).
Nu moeten er enkel nog een paar binnen muren gemetst worden. En nu denkt iedereen "Hè, jullie buitenmuren zijn houtskeletbouw maar de binnenmuren dus gewoon gemetst?"
Klopt, en dat heeft een goede reden. We willen namelijk zo goed isoleren dat we de normen voor een laagenergiewoning (bijna) halen. Dat houdt in dat er slechts minimaal verwarmd moet worden en dat dat volledig via vloer- en wandverwarming kan. Maar... daarvoor heb je massa nodig en vandaar ook een stenen muur. Denk maar aan dat terras op het zuiden waar je 's avonds lekker lang op blijft zitten omdat de stenen nog warmte afgeven.
Ook de stelling voor het dak wordt al opgezet. En... het toilet wordt eindelijk gebracht. Nu staan de meeste mensen niet echt te springen om op zo'n chemisch toilet te mogen gaan (en eerlijk, ik stel dat zelf ook altijd zo lang mogelijk uit). Maar Matthijs moest en zou dat toch eens testen.
(Een stuk van) ons huis komt aan bovenop wielen



Donderdag 14 augustus

Tweede werfvergadering vandaag. Jeroen had gisteren al opgemerkt dat er een aantal zaken anders waren uitgevoerd dan beschreven in het lastenboek. Gelukkig maakt de architect daar geen problemen van.
Oorspronkelijk was het plan om de houten roosteringen in het oude gedeelte overal te behouden. Maar nu die volledig blootliggen, blijken ze net een beetje te dun voor de overspanning. Dat verklaart ook waarom de vloer boven zo doorhangt. Het nieuwe plan is dus om de vloeren terug recht te maken door overal een dikkere verstevigingsbalk naast de oorspronkelijke te plaatsen.


Vrijdag 15 augustus - Moederdag

Feestdag oftewel "klusdag voor werkende mensen".
Maandag beginnen de "echte" werkmannen aan het nieuwe dak. Daarvoor moet natuurlijk het oude dak eerst afgebroken worden. En dat kunnen we zelf, met de helpende handen van opa, vake en nonkel Sven. Echt schitterend weer is het niet. Op het einde van de dag regent het echt binnen. Maar ook dat is niets nieuws eigenlijk, al bleef het tot vandaag beperkt tot een paar druppels op zolder.
Helaas, de "Grote Vallende Sterren Show" is juist gedaan. Dus dat nachtje slapen onder de sterren om zo veel mogelijk meteorieten te spotten is er niet bij. Laat staan dat de wolken willen meewerken ipv ons nat te regenen.
Ook de dakgoot gaat er af. En dan bleek dat de vochtplekken die de laatste weken in Anne-Marie's en Matthijs' kamer verschenen dus niet van het dak kwamen, maar van de dakgoot.
Na een lange vermoeiende dag (voor de achterblijvende mama's, want die moesten de 4 kinders weten te entertainen in De Scherpenberg speelboerderij ;-) ) trakteert oma ons allemaal op het mosselfeest waar Anne-Marie nu al een paar weken om vraagt.


Zaterdag 16 augustus

Terwijl Jeroen en de (schoon)vaders en een nonkel nog de laatste zaken in orde brengen voor de werkmannen, mogen de kinderen en ik weeral gaan feesten.
Ook dat is een onderdeel van "Het leven zoals het is: verbouwen". En zo slecht is dat onderdeel eigenlijk niet. ;-)

zaterdag 9 augustus 2014

De eerste steenlegging

Maandag 4 augustus

Zaterdag stonden de kranen er al. Dus maandagochtend konden de werkmannen meteen beginnen met de fundering van het terras uit te breken. Ook de funderingen werden al uitgegraven. Het werd een lange dag, zeker voor de werkmannen. Maar het is wel gelukt. 
Jeroen is ondertussen begonnen aan het ontmantelen van de bovenverdieping, salon en traphal. En daar is maar een woord voor: STOF! 
Elke avond zie ik die thuis komen en denk ik: "amai, blij dat we er nu niet wonen, want we zouden er allemaal zo uitzien".

Dinsdag 5 augustus

Kamiel moet op controle bij de kinderarts om te horen of zijn longen nu ok zijn (en er was ook niets meer te horen, hoera dus). Ondertussen hoop ik op tijd terug te zijn zodat ik met Anne-Marie en Matthijs nog naar de betonvrachtwagen kan gaan kijken. Die staat op de planning voor 13u, dus dat moet wel lukken.
Helaas: terwijl we zitten te wachten in de wachtzaal stuurt Jeroen een berichtje dat ze 2u vroeger komen. Dat halen we niet.
Als ik parkeer om Kamiel naar de crèche te brengen (door het nieuwe decreet, hebben we nu nog maar 3 respijtdagen. Hij moet dus gaan, anders moeten we toch betalen) krijg ik weer een sms'je van Jeroen: "ze zijn er nu net".
Joepie, we zijn dus toch nog op tijd!
Anne-Marie en Matthijs kijken hun ogen uit naar de grote betonvrachtwagen en de pompvrachtwagen erachter. En zo wordt de fundering gegoten. Voor Anne-Marie en Matthijs (en ok, voor mij ook) een waar evenement. 
Ondertussen sloopt Jeroen maar verder...

Woensdag 6 augustus

Dinsdag werden ook al de lijnen uitgezet, dus kunnen ze meteen beginnen met de fundering verder te metsen. Het eerste wat mij opviel: "amai, zo dik". Maar dat is ook logisch als je weet dat er bijna overal zo'n 30cm isolatie in komt... Dat geeft al dikke muren. En dikke muren hebben een dikke fundering nodig, zo heeft men mij verteld.
Als ik op de werf komt valt er mij meteen iets op: de radio staat op! Gelukkig, niet te hard en de muziekkeuze valt best mee. Maar het hoort bij het complete plaatje natuurlijk.
Jeroen doet vandaag weer een archeologische ontdekking: een paninisticker van begin vorige eeuw.
Het gaat over een Belgische coureur, Van Vlockhoven. Volgens de de wielersite is hij in 1907 geboren en koerste hij van 1929 tot 1942. Nooit geweten dat er tijdens WOII nog gekoerst werd.



Donderdag 7 augustus

Ook vandaag zijn "de werkmannen" heel de dag bezig geweest met de fundering verder te metsen. De eerste draadstangen om de houtskeletbouw in te verankeren worden geplaatst. 
Wie meer wil weten over de opbouw van de fundering: er staat een detail bij het tabblad "bouwplannen" of klik hier
Jeroen heeft ondertussen de plafonds van de slaapkamers er volledig af gekregen. Het schiet dus lekker op, het gaat zelfs beter dan eerst verwacht. Ook de muur tussen de traphal/gang(etje) en onze slaapkamer is weg. Maar we zijn realistisch, alle tijd die we nu voor lopen, gaan we kwijt geraken aan de dagen die we verliezen door slecht weer ed.

Vrijdag 8 augustus

Ook vandaag metsen ze heel de dag door, in de gietende regen. Gelukkig klaart het in de namiddag op... om dan tegen 5u terug te "draschen". Maar de scheidingsmuur is tot op 2m hoogte gemest, dat is over de helft.
Jeroen schiet lekker op, maar ja, die staat dan ook lekker droog. De bezetting van de slaapkamers gaat er nu voor een deel aan. Ook de laatste balken die nog aangeven waar onze slaapkamer ooit was gaan er uit. De werkmannen kijken raar als ze Jeroen met een hoop oude klimtouwen en musketons naar boven zien vertrekken. Even later moeten ze toegeven dat een kabelbaan vanaf het balkon naar de container in de voortuin om het puin in de container te krijgen nog niet zo slecht bedacht is. Wie niet sterk is...

Zaterdag 9 augustus

Vandaag werken Jeroen, opa en vake boven verder. Al het bezetsel van de verdieping zit nu in de container. Dit was ook meteen de laatste "werkdag" voor Jeroen. Na drie weken hard labeur mag hij maandag weer een hele dag op zijn laptop zitten turen.
Tussen al het gips en puin vond Jeroen weer een herinnering aan vroegere bewoners:






zaterdag 2 augustus 2014

Het huis vertelt

Vandaag deed vake een ontdekking. Hij brak de houten bekleding van de schouw op Anne-Marie's kamer af en zag daarachter ingemetseld een klein doosje...

De zijkant zegt het volgende: "Tournez la boîte en cercle en face de vós yeux et un franc se verra sur le couvercle" ofte "Draait de doos voor uwe oogen rond en een frank zult gij op het deksel zien."

Wat is het doosje? Van wie was het doosje? En wat doet het daar?
Helaas gaan we het echte verhaal er waarschijnlijk nooit achter kennen. Maar zeg nu zelf: zo'n doosje is toch prima materiaal om een of ander verhaal rond te schrijven.

Donderdag kwam de aannemer al eens kijken naar de vorderingen. En die was onder de indruk, zeker toen Jeroen vertelde dat hij de muren met enkel een breekhamer en spierkracht had gesloopt. Maar dat het zo goed zou opschieten danken we natuurlijk ook aan een buurman en buurjongen met sloopneigingen die een paar uurtjes tijd over hadden. En niet te vergeten: de jeep van die buurman waarmee betonnen paaltjes als lucifers tegen de grond gaan (nu ja, die paaltjes waren de palen van de betonplaten garage en als lucifers is misschien ook net iets te minachtend voor die palen).
De aannemer stond dus letterlijk even te kijken van "kiekeborst" Jeroen (sorry, maar ik kan moeilijk zeggen dat ik een vent heb met een V-kas en een sixpack hè) en de bijna bouwrijpe sloopplek.
En hoera, hoera... de funderingen van het nieuwe gedeelte worden maandag al gegraven! Een week eerder dan eerst gepland. En dat had niemand kunnen dromen, vooral opa niet want die was wel héél zenuwachtig dat het niet op tijd zou lukken.
Donderdag bracht de aannemer ook zijn "bouwkeet" al mee. Ik ben samen met de kinderen gaan kijken hoe ze die van de vrachtwagen op zijn plaats zetten. De foto spreekt voor zich:
Je ziet dat natuurlijk ook niet elke dag: een grote vrachtwagen met een kraan erop die dan een container optilt en die draait en zwenkt alsof het niets is.
Ik ben benieuwd hoe ze maandag reageren als ze de kraan de funderingen zien uitgraven.


maandag 28 juli 2014

Eerste ontdekkingen

We wisten dat we een huis van 1937 gingen afbreken. We wisten dat er ooit een aantal art deco elementen geweest waren. We wisten ook dat de originele vloeren nog onder de huidige verstopt zaten. We wisten ook dat recuperatie van die oude vloeren bijna onmogelijk was (en toch blijf je een beetje hopen).
De eerste originele vloer kwam deze week aan het licht. En OMG (sorry, ik gebruik niet dikwijls zulke Engelse termen, maar nu dekt het precies de lading) wat was die mooi!!!
Dat het niet over de originele betonvloer in de garage gaat of die groene gespikkelde vloer in de berging, mag duidelijk wezen. Maar onder de lelijke keramische tegels in de keuken vond Jeroen dit:


Ik zag al meteen een aantal mogelijkheden om die te recuperen. Over de betontegels was een plastic gelegd waarop de keramische tegels gelegd waren. Dat zag er dus goed uit. 
Helaas, de cementtegels waren zelf in beton gelegd ipv zavel. Onmogelijk (of alleszins een titanenwerk) om die er heel uit te krijgen. En eerlijk: dat steekt toch wel eventjes.

Maar we hebben nog twee pogingen: de living. Die bestond uit twee delen vroeger (ah ja, de chique voorplaats en de leefruimte) en naar het kleine stukje dat we al hebben kunnen zien is dat ook een chique vloer.

dinsdag 22 juli 2014

Verhuizen

Terwijl Kamiel bijslaapt op mij na de vermoeiende verhuisdagen, heb ik tijd genoeg om de afgelopen dagen eens te overdenken en een kort verslag uit te schrijven.

Zaterdag: belachelijk warm. Op de thermometer kijken durf ik niet... Dat zou alleen deprimerend werken. De kinderen, oma en ik vertrekken rond 8u met de fiets naar ons nieuwe huis. Op de fiets valt de warmte mee. Alleen, het is wel nog maar 8u. Het zwembadje heeft Jeroen vrijdagavond nog gevuld. Het eerste dat de kinderen dus deden was zwembroek aan en in het water plonsen. De rest van de voormiddag was het constant aan en uit kleden van kindjes. In de namiddag is het veel te warm en willen ze niet meer zwemmen. Iedereen zweet zich een ongeluk maar toch proberen we te blijven lachen. De koude soep en rijstsalade die moeke kwam brengen smaakten geweldig. Tegen de avond stonden alle bedden en kasten in mekaar.
Onze eerste nacht in het nieuwe huis hebben we allemaal heel goed geslapen ondanks het felle onweer. Een onweer zoals je in de bergen hoort... Lange donder die echt komt aanrollen. Zelfs Jeroen, die zich normaal omdraait en moppert omdat ik begin te stommelen om alle ramen dicht te doen, heeft nu eens liggen luisteren (weliswaar na een droge "wat zijde gij nu nog allemaal gaan doen?" Ramen, weet je wel...).

Zondag hebben we de laatste dozen en spullen overgebracht. Ook nu weer: veel te warm. Maar het is gelukt: alles was op zondagavond verhuisd.

Maandag begonnen Jeroen en opa aan de afbraak, van achter naar voor en van boven naar onder. Letterlijk: de golfplaten op de garage mochten als eerste. En Jeroen nam het laatste dubbel letterlijk: die stond plots beneden in de garage ipv op de garage. Buiten wat schaafplekken ed mankeert hij gelukkig niets. Maar toch lukte het hem niet om die eerste dag zonder kleerscheuren door te komen: zijn broek kreeg een nieuwe look (een scheur van zijn bil tot zijn knie). Op die manier gaan we nog serieus mogen besparen op vloeren en andere afwerking en gaat al dat budget naar nieuwe broeken!

Ondertussen hebben oma en ik al heel wat dozen kunnen leegmaken en staat de garage hier propvol met lege bananendozen. Moest er iemand graag wat dozen hebben, al dan niet met prima krantenpapier, die mag die vandaag komen halen. Anders krijgen ze een derde leven in de kringloopwinkel.

vrijdag 18 juli 2014

Our lives into boxes

Manmanman, wat hebben wij veel rommel!
De teller staat op zo'n 100 volle bananendozen en dan nog een hoop plastic bakken en andere dozen.

De bedoeling was om een stuk van de container te gebruiken om dozen te stockeren tot de verhuis en al wat materiaal uit de garage in het andere stuk weg te zetten.
Maar zie zelf maar...

Photobucket Pictures, Images and Photos

Photobucket Pictures, Images and Photos

De eerlijkheid gebied om er bij te vertellen dat dit niet alles was... Geen meubels en bijna geen speelgoed van de kinderen en nog de allerlaatste rommel.

Hoe gaat het voor de rest met ons?
Kinderen voelen de spanning en de veranderingen in de lucht hangen. Wat het nodig gegil geeft. Het is dus niet altijd zo gezellig bij ons momenteel. De dozen en de rommel doen hun deel, het geruzie de rest.
Wat Jeroen betreft: die is weinig van zeg. Maar dat valt enkel de mensen die dicht bij hem staan op. Lucky me! ;-) Gelukkig heb ik al enige ervaring met stresskip Jeroen door een aantal memorabele concerten van Koninklijke Muziekvereniging Vlijt en Eendracht (kortweg V&E). Daardoor weet ik dat alleen ik een kort antwoord krijg, anderen krijgen een deftige uitleg. Mijn tactiek dus: als iemand iets wil weten, moet die dat zelf maar vragen aan Jeroen. Klein detail: buiten de papa's ben ik eigenlijk de enigste die  veel vragen heeft.
En ik? Het inpakken grondig beu. Een verzwakte achillespees die protesteert. Uitkijkend naar zondagavond.

dinsdag 8 juli 2014

Stilte voor de storm

Nog 10 dagen voor we verhuizen, nog 13 dagen voor Jeroen begint te breken.

Wat is er ondertussen allemaal gebeurd?

De prijsofferten van verschillende aannemers werden vergeleken. En dat was even slikken. Maar dankzij puzzelen, veel meer zelf doen, een aantal dingen schrappen, plannen hier en daar wat aanpassen, andere materiaalkeuze hier en daar, geraakt de financiële kant wel in evenwicht.
Gelukkig heeft Jeroen een engelengeduld en neemt hij elk puntje minutieus door. 

De grote vakantie brak aan. Ook voor mij, helaas, geheel onverwachts. Maar elk nadeel heb e voordeel: veel tijd om uit te sorteren en in te pakken. En dat is geen luxe! (Oef zeg, zoveel rommel). We lopen tegen de dozen op. Deze ochtend, nu ja, nacht is mss beter gezegd, om 5u30 werd de container geleverd. Sorry buren! We hebben nu dus een extra rommelkot bij. Momenteel dient dat als dozenopslag, later als fietsenkot en "man cave" voor Jeroen. 

De eerste afbraakwerken gebeurden vorige week: de ballustrade van het balkonnetje vooraan, het afdak over het terras en de haag naast het huis zijn al weg. Op die manier hopen we het verhuizen wat vlotter te laten verlopen.

Nog twee weken inpakken, sorteren, weggooien, over dozen struikelen, hoofd stoten tegen balken die plots opduiken op zolder, ... 
(Valt het op dat ik het een beetje beu ben? ;-) )

Tot binnenkort

dinsdag 4 februari 2014

Hoe het allemaal begon

nazomer van 2012...
... hoogzwanger van Kamiel, dus volop dromen, (ver)wachten, plannen, enz.
maar ook:
... bijna 7 jaar wonen in ons huisje aan de hei
Toen we er rond 11 november 2005 introkken, hadden we een 10-jaren plan: binnen de 10 jaar aan een grondige verbouwing beginnen. Waarom die 10 jaar? Eerst en vooral: financieel. Maar ook omdat we eerst wilden voelen, ervaren, enz. hoe het huis is. Wat waarderen we, wat willen we anders, wat is praktisch en wat niet, ...?

Bijna 10 jaar geleden werd dus een zaadje geplant en dat ontlook nu stilaan.

Vier architecten werden aangeschreven. 3 zagen we vrij snel, nog met een dikke (of een heel dikke) buik. De vierde pas na de geboorte en de kraamperiode van Kamiel.
Waar we naar toe wilden, stond al jaren vast: een bio-ecologisch, laag-energie huis. We willen dus zoveel mogelijk met natuurlijke materialen werken: hout, leem, papier, enz. Waren we 10 jaar geleden al overtuigd dat deze manier van bouwen ons wel lag, dan hebben de allergiën van Matthijs ons daar alleen maar meer van overtuigd.

Het buikgevoel sprak, we gingen kijken naar een werf in Essen. En het buikgevoel sprak nog meer. En zo vertrok 1 jaar geleden de volgende zin per mail: "we willen heel graag dat u ons nieuwe huis tekent".

voorjaar en zomer 2013...
Voilà, we kunnen gaan plannen. Er volgden een aantal avonden dat we met de architect samen zaten. En we kregen ook huiswerk: wat is voor jou belangrijk? Welke functie heeft de leefruimte/keuken/inkom/... . Welke stijl zie jij graag? enz. We mochten elk apart ons droomhuis beschrijven.
En dan,
JOEPIE, post. Een dikke enveloppe! Het eerste ontwerp. Dromen, inbeelden, voorstellen. De eerste opmerkingen gingen terug. Aanpassingen werden gemaakt.

En zo werd het najaar 2013...
... Plannen werden gedetailleerd uitgetekend. Laatste aanpassingen en wijzigingen doorgevoerd. Alles klaar om de bouwvergunning aan te vragen.

18 oktober 2013
BOEM! Een, figuurlijke welliswaar, bom verwoest alle dromen bijna in een klap. De directie van Roularta heeft beslist om onze afdeling naar Evere te verhuizen. Het is voor mij onhaalbaar om alle dagen te pendelen tussen Kalmthout en Evere en dat te combineren met ons gezin, de ontslagbrief zit een paar weken later in de brievenbus.
Wat nu? Alles afblazen na een jaar plannen? Wachten tot ik een nieuwe job gevonden heb?
Maar ons kiempje is krachtig...
Uiteindelijk besluiten we om de bouwaanvraag toch te laten vertrekken. Het duurt immers een tijdje vooraleer de vergunning komt, daarna moet die nog 35 dagen uithangen en kunnen we pas gericht prijzen beginnen opvragen en aannemers vastleggen. We zijn dus nog lang niet aan het bouwen.
Kerstmis en nieuwjaar komen en gaan. De laatste maanden in ons oude huis gaan in. De kerstboom wordt in mekaar gestoken en terug afgebroken. Ik sorteer meteen alles al maar uit: hetgeen kapot/versleten/... is, gaat meteen weg.

Januari 2014
De bouwvergunning is er veel sneller dan verwacht. Op 27 januari gaat Jeroen de aangetekende brief afhalen. 's Avonds staan de borden met de vergunning er in al tegen de brievenbus.
De opmerkingen van de gemeente worden overwogen en de plannen nog gewijzigd. Zo kiezen we er voor om het groendak op de uitbouw te laten vallen ten voordele van de recuperatie van hemelwater (wasmachine en toiletten).
Ondertussen zijn de meetstaten klaar en wordt het lastenboek uitgestuurd. De eerste bezoekjes aan bouwwinkels zijn ook al afgelegd.

Rest alleen nog de vraag: waar gaan we wonen tijdens de verbouwingen? Ook daar werd het afgelopen jaar druk over nagedacht. Eerste idee was een aantal wooncontainers in de achtertuin te plaatsen. Volgende idee: de strobalen tuinberging die we willen plaatsen eerst bouwen en daar in wonen. Bij beide ideeën hadden we een praktisch probleem: hoe krijgen we water naar daar en vooral hoe kunnen we vuil water afvoeren?
Blijven wonen en verbouwen tegelijkertijd dan maar? Dat zou betekenen dat we op een gegeven moment geen (of toch minimaal) keuken, badkamer, warm water en verwarming zouden hebben. Met 3 kleine kindjes... dat zien wij als het ideale recept om snel voor de vrederechter te staan te scheiden. En dat is nu net niet de bedoeling.
Dan de dure oplossing maar: gaan huren. Ondertussen weten we voor 99% zeker wat en waar. Van zodra dat helemaal rond is, volgt er meer. Maar dit kunnen we al wel zeggen: iedereen is op onze tijdelijke nieuwe stek meer dan welkom!